W świecie głęboko rozdartym niesprawiedliwością i warunkami bytowymi niegodnymi człowieka wiara upomina nas, abyśmy uznali obecność Chrystusa w ubogich i uciśnionych, angażowali się na rzecz braterstwa i sprawiedliwości między ludźmi, przeciwko egoizmowi i naużywaniu władzy.

Zaangażowanie na rzecz uznania godności osoby ludzkiej i jej wewnętrznych wartości jest dla nas ważniejsze niż jakkolwiek pomoc materialna, której udzielamy. Pomagamy ubogim i uciśnionym w ten sposób, aby stopniowo, w oparciu o własne siły i inicjatywę, doszli do lepszych warunków bytowych.

Popieramy pluralizm w teologii, duchowości programach formacyjnych i strukturach ucząc się w ten sposób głębiej i bogaciej przeżywać naszą międzynarodowość.

Słowo Boże jest światłością, która oświeca każdego człowieka (por. J 1,9). Jako misjonarze Słowa, staramy się rozpoznawać promienie tego światła w religijnych tradycjach i wierzeniach ludów. Równocześnie ubogacamy się o doświadczenie Boga i o poszukiwanie prawdy przez inne narody. Staramy się współpracować z przedstawicielami innych religii i przekonań, aby wspólnie rozwiązywać problemy naszych czasów.

Powszechnie spotykamy się dzisiaj ze zjawiskiem ateizmu, w różnych jego formach. Dlatego jesteśmy gotowi do szczerej dyskusji również z tymi, którzy reprezentują czysto świeckie lub ateistyczne przekonania.

Zawsze otwarci na znaki czasu i wymogi apostolatu staramy się kroczyć nowymi drogami, jeżeli zapowiadają one większą skuteczność w wypełnianiu misyjnego nakazu.

Posługa  misyjna i życie zakonne tworzą w naszym Zgromadzeniu jedną całość. Misyjne posłannictwo wyciska znamię na sposobie naszego życia zakonnego, a duch rad ewangelicznych przenika naszą działalność misjonarską.

Prostymi, publicznymi ślubami - Bogu poświęconej czystości, ewangelicznego ubóstwa i apostolskiego posłuszeństwa - odpowiadamy na wezwanie wcielonego Słowa Bożego. Ślubami tymi wiążemy się ściślej z Panem, ze współbraćmi Zgromadzenia i z Kościołem. One dają nam większą stałość i wolność w wykonywaniu naszych misjonarskich zadań.

Bezżeństwo realizujemy we wspólnocie. Znaczy to, iż staramy się o prawdziwie braterską wspólnotę, która stwarza atmosferę rodzinnego domu, umożliwia głębokie przyjaźnie, pozwala znaleźć dopełnienie w pracy oraz rozwinięcie talentów.

Nasze ubóstwo ma charakter misyjny. Domaga się ono, abyśmy nasz czas, talenty, prace i dobra wspólnoty oddali na służbę naszych misyjnych zadań. Nasze starania o środki potrzebne w pracy apostolskiej i korzystanie z nich muszą być zgodne z sprawiedliwością, jakiej domaga się Ewangelia, jak też z naszą solidarnością z ubogimi.

Ślubowane posłuszeństwo służy budowaniu naszej jedności. Dlatego koordynujemy wysiłki i kierujemy je na misyjne cele Zgromadzenia. Gotowi jesteśmy pójść wszędzie, dokądkolwiek przełożony nas pośle. Sumiennie wykonujemy zleconą nam pracę, ale jesteśmy również gotowi odejść od wykonywanych przez długie lata zajęć i przekazać je innym.

Znamienną cechą naszego życia wspólnotowego jest to, że współbracia różnych narodowości żyją i pracują razem. W ten sposób dajemy świadectwo powszechności Kościoła i wzajemnego braterstwa pomiędzy ludźmi.

Międzynarodowość nie jest celem samym w sobie, ale środkiem, który pozwala kształtować naszą otwartość na świat i odmienność kultur oraz sposobów przeżywania powołania misyjno-zakonnego.

Współbracia przeznaczani są do pracy misyjnej według zasad względnej międzynarodowości. O ile to możliwe staramy się, by współbracia nie pracowali samotnie, lecz zawsze w dwóch lub więcej razem. W naszych wspólnotach posługujemy się językiem kraju, w którym pracujemy.

Kto wstępuje do naszego Zgromadzenia, musi być gotów, pójść tam, dokąd pośle go przełożony, również i wtedy, gdy to polecenie oznacza rezygnację z Ojczyzny, ojczystego języka i rodzinnej kultury. Gotowość ta jest istotną cechą naszego misjonarskiego powołania. Współbraci mają zawsze prawo zgłosić się do pracy misyjnej w innym kraju lub innym kręgu kulturowym.

Działalność misyjna jest podstawą i celem naszego Zgromadzenia. Wszystkie nasze prace, jakkolwiek zróżnicowane, zmierzają ostatecznie do jednego: służby misyjnemu zadaniu Kościoła.

Jako członkowie Zgromadzenia Słowa Bożego uważamy za swój obowiązek: głosić Słowo Boże wszystkim ludziom, tworzyć nowe wspólnoty Ludu Bożego, zabiegać o ich wzrost, jaki o ich łączność między sobą i z Kościołem powszechnym. Na pierwszym miejscu i przede wszystkim pracujemy tam, gdzie Ewangelii jeszcze w ogóle nie głoszono, albo głosi się ją w niedostatecznym stopniu, albo gdzie Kościół miejscowy sam nie jest jeszcze zdolny do życia. Wszystkie inne zadania staramy się ukierunkować na te pierwszorzędne cele.

Przy wyborze naszej misjonarskiej działalności dajemy pierwszeństwo takim sytuacjom, gdzie potrzeby są szczególnie odczuwalne, a nie ma innych, którzy podjęliby się głoszenia Ewangelii i gdzie ludzie okazują szczególną otwartość na Słowo Boże.

W miarę możliwości popieramy wspólnoty podstawowe i ruchy apostolskie. W szczególny sposób pomagamy w kształceniu przywódców tych wspólnot.