Pracuję jako protetyk i ortotyk na oddziale protetycznym, gdzie wykonuję protezy dla pacjentów po amputacji. Jestem również częścią mobilnej jednostki, która podróżuje po całym kraju, aby opiekować się pacjentami bliżej ich domów.

Ludzie przywykli do tego, że ksiądz większość czasu przebywa i pracuje w parafii. Moja posługa jest inna. Jako werbista i misjonarz mogę porównać moją posługę z Jezusem z Ewangelii św. Marka (Mk 5,25-34), kiedy uzdrowił kobietę cierpiącą na krwotok, a także z Piotrem w Dziejach Apostolskich.

30 listopada 2024 roku papież Franciszek mianował o. João Batista de Oliveira SVD biskupem diecezji Corumbá w Brazylii. Będzie on 50 werbistą-biskupem.

- Nominacja o. João jest ogromnym zaszczytem dla całego Zgromadzenia i uznaniem wkładu werbistów w pracę misyjną, szczególnie w Brazylii - powiedział o. Anselmo Ricardo Ribeiro SVD, przełożony generalny werbistów.

Od samego początku istnienia Zgromadzenia Słowa Bożego (SVD), bracia zakonni odgrywali fundamentalną rolę w kształtowaniu misji i tożsamości naszej misyjnej wspólnoty. Historia braci jest głęboko spleciona z rozwojem całego Zgromadzenia, zwłaszcza podczas jego niezwykle dynamicznej światowej ekspansji misyjnej.

Rzecz jasna wkład braci w rozwój zgromadzenia wykraczał daleko poza zwykłą pracę fizyczną. Od 1882 r. składali śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, będąc tym samym pełnoprawnymi członkami zgromadzenia. Jednak początkowo ich role były graniczone do zadań pomocniczych, bez czynnego lub biernego głosu w zarządzaniu Zgromadzeniem. 

Po blisko 150 latach od początków ewangelizacji Kościół w Papui-Nowej Gwinei nadal potrzebuje pomocy z zewnątrz. I tak, dla przykładu, w Archidiecezji Port Moresby jest tylko trzech lokalnych księży diecezjalnych. Pozostali to misjonarze z różnych krajów: Indii, Filipin, Australii, Wietnamu, Nowej Zelandii, Polski, Włoch, Guinea-Bissau. Właściwie jest to cały przekrój bogactwa i różnorodności Kościoła katolickiego. Nie inaczej jest też wśród żeńskich zgromadzeń zakonnych.

Prowadzony przez werbistów Sinologiczny Instytut Monumenta Serica w Sankt Augustin (Niemcy) opublikował właśnie obszerny katalog publikacji SVD w chińskiej prowincji Szantung od końca XIX do pierwszej połowy XX wieku (data publikacji: 12 listopada 2024 r.). Ta nowa publikacja ma na celu przyczynienie się do lepszego zrozumienia historii misjonarzy Zgromadzenia Słowa Bożego w Chinach i dokumentuje kluczowy aspekt misji werbistów, apostolat prasy. Jest to również hołd Instytutu Monumenta Serica z okazji 150. rocznicy powstania SVD.

Matka Boża z Guadalupe to jeden z najważniejszych obiektów kultu religijnego w Meksyku i na całym świecie. Według wierzeń, objawiła się w 1531 roku prostemu Indianinowi, Juanowi Diego. Kazała mu nazbierać w okolicy naręcze róż. Tak zrobił, schował je do poncza i udał się do biskupa. W jego obecności rozwinął ponczo, na podłogę wysypały się róże, a na rozwiniętym materiale została jakby odbita postać Matki Bożej. To zdarzenie uznano za cud i zbudowano na tym miejscu świątynię, a owa cudowna tkanina bardzo szybko stała się obiektem wielkiego kultu.

29 września 2024 roku w wiosce Dokab w Czadzie odbyło się poświęcenie studni głębinowej wybudowanej dzięki wsparciu dobrodziejów z Polski w ramach akcji „Woda dla Afryki”. Studni nadano imię bł. Ilony i św. Jarosława. W uroczystości uczestniczyła cała społeczność wiejska z władzami wioski oraz werbiści, którzy sprawują opiekę duszpasterską nad parafią, do której należy Dokab.

Poświęcenia studni dokonał o. Thierry Balonda SVD, przełożony werbistowskiej misji w Czadzie i proboszcz Parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Doyou w diecezji Moundou.

Pojawienie się czystej wody w małej wiosce Fabredo na północy Togo to punkt zwrotny w codziennym życiu jej mieszkańców. Wyobraźmy sobie podekscytowanie, które rozprzestrzenia się od domu do domu, wyczuwalne w powietrzu oczekiwanie po rozpoczęciu odwiertu studni głębinowej.

To odrodzenie, nowy początek, w którym nadzieja płynie tak obficie, jak czysta woda ze Studni św. Jacka, która została uroczyście otwarta 11 kwietnia 2024 r. Poświęcił ją o. D'avis Mekkattuparambil SVD, który od ponad 30 lat pracuje w Togo.