Problem zdefiniowania katolickiego stanu teologii wyzwolenia to problem oczyszczenia źródła, z którego pochodzi jej podstawowe przesłanie. Od wielu bowiem lat badacze stawiają sobie zasadnicze pytanie: co istotnie jest zarodkiem teologii wyzwolenia? Czy rzeczywiście jest to ewangeliczna miłość do ubogich? Czy naprawdę jest to prowokowane krzykiem sumienia pragnienie powszechnej sprawiedliwości? A może raczej teologia wyzwolenia rodzi się z ideologicznie rozumianej walki klas i nosząc w sobie zaszczepione w jakiś sposób Kościołowi katolickiemu nasienie komunizmu?
Da‘wa jest pojęciem wieloznacznym. W języku arabskim oznacza zaproszenie i wezwanie oraz ich pochodne związane z modlitwą, prośbą, apelem, agitacją, propagandą, działalnością misyjną oraz islamizacyjną. Da‘wa koraniczna to wezwanie skierowane do wszystkich ludzi, aby uwierzyli w jedynego Boga, poddali się Jego woli i żyli w pokoju.
Ma trzy zasadnicze cele: ochronę muzułmanów przed asymilacją i utratą tożsamości islamskiej, przemianę świadomości Europejczyków z negatywnej lub obojętnej w stosunku do muzułmanów na wspierającą idee islamskie, nawracanie na islam.
Piątek nie jest dla muzułmanów dniem świątecznym w takim samym stopniu, jak sobota dla żydów czy niedziela dla chrześcijan. Jest to dzień gromadzenia się wiernych na wspólnej modlitwie w meczecie pod przewodnictwem imama.
Natomiast w tradycji chrześcijańskiej niedziela jest najstarszym i pierwszym dniem świątecznym, który obchodzimy na pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa. Niedzielna liturgia stanowi centralny punkt świętowania dnia Pańskiego. Nie jest jednak jedyną formą świętowania chrześcijańskiego.
Pierwsza ewangelizacja apostolska była możliwa dopiero po Zesłaniu Ducha Św. W jakiejkolwiek epoce, jeśli było możliwe odnowienie Kościoła, to był to owoc działania Ducha Świętego Bo On jest duszą Kościoła.
Podobnie i obecnie. Nowa Ewangelizacja nie przyniesie oczekiwanego owocu, jeśli wpierw nie będzie poprzedzona swego rodzaju „wylaniem Ducha Świętego”, jakimś szczególnym napełnieniem wszystkich, którzy pragną podjąć się tego zbawczego dzieła.
Wiek XVII przyniósł bardzo ważną zmianę w historii misji. 22 czerwca 1622 roku papież Grzegorz XV na mocy konstytucji Inscrutabili Divinae Providentiae powołał do życia centralny urząd Kościoła odpowiedzialny za organizację i koordynację działalności misyjnej: Kongregację de Propaganda Fide (Rozkrzewiania Wiary). Kongregacja nie tylko mogła decydować o wysyłaniu i odwoływaniu misjonarzy, ale miała również władzę sądowniczą na terenach misyjnych.
Czy muzułmanie i chrześcijanie wierzą w tego samego Boga? W ciągu burzliwej historii wzajemnych relacji pojawiały się pojedyncze próby nazywania Boga chrześcijan i muzułmanów tym samym Bogiem, jednak od Soboru Watykańskiego II stało się to częścią oficjalnej wykładni katolickiej.
Jeśli jednak prześledzimy, co na temat Boga islamu głoszą katolickie media, przekonamy się, że niejednokrotnie jest to stanowisko odległe od nauczania Kościoła. Część zdań sugeruje, że jest to ten sam Bóg inaczej („błędnie”) rozumiany, ale wydają się dominować opinie, według których Allah nie ma nic wspólnego z Bogiem chrześcijańskiego objawienia.
Relacje między państwem i religią są od wieków przedmiotem licznych kontrowersji. Szczególnie gorąca dyskusja toczy się obecnie na ten temat w krajach demokratycznych, w których mamy do czynienia z pluralizmem światopoglądowym.
Wprawdzie na płaszczyźnie teoretycznej dopracowano się pewnych rozwiązań, ale są one niekiedy trudne do zastosowania w praktyce. Tym bardziej, że w życiu społecznym dochodzi do wielu napięć między strukturami państwowymi a aktywnością niektórych wspólnot religijnych.
W Afryce pojawia się wiele trudności i niepowodzeń w praktykowaniu chrześcijańskiej formy małżeństwa sakramentalnego. Dużo jest chrztów, ale wciąż za mało małżeństw zawieranych w Kościele. Często pojawiają się pytania: jakie są źródła tego niepowodzenia?, czy nie pochodzą ono z samej dyscypliny małżeństwa chrześcijańskiego, która jest obca dla Afryki albo za trudna i potrzeba, by może nieco ją zmienić?, czy nie ma już dzisiaj możliwości i sił, aby osiągnąć powodzenie tam, gdzie chrześcijaństwo jeszcze nie zwyciężyło w Afryce, czyli w sferze małżeństwa?
Rozpoczął się czwarty rok pontyfikatu Franciszka. Jest to wystarczająco długi okres, aby podjąć próbę retrospekcji odnośnie do jego nauczania na temat misji, czy też misyjności Kościoła.
Nie ukazał się jeszcze żaden dokument tego papieża – o randze encykliki albo adhortacji – całkowicie poświęcony sprawom misyjności Kościoła, aczkolwiek pewne przemyślenia zawarte są w encyklice Lumen fidei (Światło wiary)1 oraz w adhortacji Evangelii gaudium (Radość Ewangelii)2.
Islam zaliczany jest do trzech wielkich religii monoteistycznych (obok judaizmu i chrześcijaństwa), stanowi obecnie drugi pod względem liczby wyznawców system religijny na świecie.
Orędzie skierowane w VII wieku do mieszkańców Arabii było nie tylko boskim poleceniem nawrócenia na prawdziwą drogę wiary, ale stało się także fundamentem kształtowania nowego ustroju organizacji społeczno-administracyjno-politycznej. Te dwa wymiary – religijny i społeczny – zaczęły się mocno przenikać. Natomiast siłę i jedność muzułmańskiej społeczności wyznaczały rytuały kultyczne, stając się zarazem podwaliną braterstwa między wyznawcami.