Leonard Szymański urodził się 6 grudnia 1925 roku w Gostyniu, archidiecezja poznańska. Szkołę podstawową ukończył we Francji w latach 1930-1937. Nie podjął nauki w gimnazjum francuskim, ponieważ przepisy od ucznia gimnazjum wymagały obywatelstwa francuskiego. Na to nie zgodził się jego ojciec. W 1937 wrócił do Polski. 26 VIII 1938, po spotkaniu z o. J. Kilianem na Świętej Górze w Gostyniu, wstąpił do Bruczkowa. Długie wakacje 1939 i wkroczenie hitlerowców przeżył w Bruczkowie (razem z W. Kaźmierczakiem). Stąd udał się do dziadków w Bodzewku, którzy mieli piękne gospodarstwo. Pierwsze wywłaszczenie gospodarzy przez hitlerowców, które w tym rejonie miało miejsce w 1940, objęło także jego.
Wywieziony został do Nałęczowa i Karczmisk w Generalnej Guberni. W 1941 wywieziono go do gospodarza w Saksonii, do Altmittweida, a w 1943 do Hermsdorf (25 km dalej). Ponieważ przebywali tu jeńcy francuscy, nawiązał z nimi kontakt, za co padło nań podejrzenie o szpiegostwo. Aresztowany, znalazł się w więzieniu w Lipsku. Dzięki interwencji sołtysa z Hermsdorf i przychylności komendanta więzienia 6 VI l944 S. wrócił do pracy, ale już na inne gospodarstwo. Pracował samodzielnie, gdyż gospodarza wcielono do Wehrmachtu. Przebywał tu do VI 1945. Ponieważ teren, na którym się znalazł, został włączony do strefy okupowanej przez sowietów, z grupą 5 chłopców i 2 dziewcząt wrócił do Polski, do Gostynia.
Zgłosił się do Bruczkowa, gdzie o. Kilian przyjął go bardzo serdecznie. Tu pomagał dużo w gospodarstwie. W 1946 przeszedł do Chludowa i rozpoczął nowicjat; w 1947 kontynuował nowicjat w Nysie i objął funkcję seniora pracy, a w VIII 1948 wraz z innymi pojechał do Pieniężna na studia teologiczne. 23 VIII 1953 S. przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa T. Zakrzewskiego, zaś w 1954 skończył studia teologiczne. W tym samym roku skierowany został do Nysy, gdzie dla kleryków-filozofów prowadził wykłady, dojeżdżając równocześnie do Wrocławia celem uzyskania państwowej matury. W 1955 w KUL-u podjął studia biblijne, które ukończył w 1958. Zaraz potem powołano go na wykładowcę egzegezy, medycyny pastoralnej, a pięć lat później na wykładowcę ekumenizmu w Pieniężnie. Równocześnie był asystentem prefekta kleryków i spirytuałem braci.
W 1966 po o. J. Kulskim przejął funkcję ekonoma prowincjalnego. Trzy lata później (1969) S. wybrany został na prowincjała i tę funkcję pełnił przez trzy kadencje (do 1978). Jako prowincjał brał dwukrotnie udział w kapitułach generalnych, a raz jako delegat. Był to okres ożywionych - po latach izolacji — kontaktów z Zachodem. W tym czasie do Polski mógł przyjechać przełożony generalny, o. John Musinsky, i jego zastępca, o. Karl Miiller; Pieniężno odwiedził także abp Sergio Pignedoli, sekretarz Kongregracji Rozkrzewiania Wiary. Do Pieniężna zawitał prymas kard. S. Wyszyński, a także ambasador Indonezji.
Pieniężnieńskie mury gościły Telewizję Polską, podejmowały gościnnie zjazd rektorów Wyższych Seminariów Duchownych w Polsce, następnie sekcję historyczną Polskiego Towarzystwa Teologicznego (1976) i powiązanego z Paxem pisarza katolickiego, J. Dobraczyńskiego. Za szczególny sukces należy uznać objęcie przez werbistów (o. Feliksa Zapłatę) sekcji misjologicznej w ATK. W prowincji stopniowo dokonała się przebudowa materialna: coraz odważniej przystępowano do remontów domów, a potem także do budowy kościoła w Rybniku; uroczyście obchodzono 100-lecie zgromadzenia i wyniesienie na ołtarze założyciela, o. A. Janssena, i o. Józefa Freinademetza. Po zakończeniu kadencji prowincjała S. został rektorem w Chludowie, gdzie wkrótce na powrót erygowano nowicjat polskiej prowincji. Okres „Solidarności" był dla tamtejszego domu szczególnie ciężki ze względu na liczne roczniki nowicjatu i trudności z aprowizacją. Po sześciu latach S. na okres dwóch lat (1984-1986) objął pracę duszpasterską w Bruczkowie, udzielając się także w Cerekwicy (zastępując często o. A. Dłużniewskiego) i Zimnej Wodzie (gdzie chorował o. J. Gruener). Stamtąd skierowano go do Rybnika na rektora domu (1986-1992); tam równocześnie pełnił obowiązki ekonoma domowego.
Po upływie dwóch kadencji S. przyjął stanowisko kapelana sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej w Leśnicy Opolskiej. Był to dom prowincjalny i zarazem formacyjny. Siostrom wykładał m.in. łacinę i Pismo Święte. Od 2 VII 1994 przeszedł do Laskowic na Pomorzu, gdzie w 2003 obchodził złoty jubileusz kapłaństwa. Dużo udzielał się duszpastersko i głosił rekolekcje. Przez 40 lat był opiekunem Instytutu Miłości Ukrzyżowanej w Gdańsku. To ostatnie zadanie powierzył mu o. S. Miecznikowski SJ.
Od listopada 2007 r. zamieszkał w domu św. Józefa w Górnej Grupie. Zmarł 5 kwietnia 2009 r. w szpitalu w Grudziądzu.
Za: Józef Tyczka, Mały leksykon werbistowski. Zeszyty Werbistowskie 23/2004, s. 203-204.