W dokumentach i przemówieniach papieża Franciszka odnaleźć można odniesienia do trzech form dialogu: życia (codzienności), społecznego zaangażowania (dzieł) oraz religijnego doświadczenia (modlitwy). Podobnie jak poprzednicy, papież Franciszek proponuje wyznawcom innych religii koncepcję polityki konsensu oraz koncepcję niestosowania przemocy na korzyść pokojowych środków w celu przezwyciężania m.in. fundamentalizmu religijnego.
Poszukiwanie optymalnego, z punktu widzenia zintegrowanego rozwoju, modelu społeczno-gospodarczego trwa od początków systemu kapitalistycznego i jego teoretycznych podstaw sformułowanych przez Adama Smitha. Z analizy porównawczej modeli gospodarczych wynika, że opierają się one na różnych systemach wartości.
Model kapitalistyczny ukształtowany został na bazie indywidualizmu, wolnego rynku oraz prawa własności. Konkurujący z nim model socjalistyczny (komunistyczny) tworzono na kolektywnej (państwowej) własności, a także centralistycznie sterowanej gospodarce.
Nauka religii w szkole swoje uzasadnienie oraz uregulowanie wynosi z ukształtowanego współcześnie stosunku między państwem a Kościołem na zasadzie autonomii i niezależności obu podmiotów, a także wzajemnej ich współpracy na rzecz realizacji i rozwoju dobra wspólnego. Świeckość państwa rozumiana jest w tym modelu jako neutralność światopoglądowa i dlatego państwo nie identyfikuje się z jedną konkretną religią, lecz zapewnia każdej z nich autonomię i niezależność, uznając tym samym ich prawo do samostanowienia.
Poszukując rozwiązania problemu określenia granic wpływu doktryny wyznawanej religii na kształtowanie postawy społecznej/politycznej stwierdzić należy, że granicą tą będzie zachowanie dbałości o kształtowanie życia całych społeczeństw oraz poszczególnych jednostek w prawdzie i dobru nawet wówczas, gdy owe prawda i dobro są wymagające oraz niepopularne. Prawda oraz dobro mają bowiem charakter absolutny, a jako takie są niezależne od czasu, miejsca, osoby głoszącej je, a także innych kryteriów zewnętrznych.
Słowo „ekologia” pochodzi od greckiego oikos , czyli „środowisko, dom”. A zatem ekologia podnosi kwestię relacji człowieka do środowiska, które jest jego domem. Ekologia jako dyscyplina naukowa stawia sobie za zadanie badanie oddziaływań między organizmami żywymi oraz między nimi a środowiskiem naturalnym.
Sprawy, o których traktuje ekologia, nigdy nie były obce Kościołowi. Magisterium Ecclesiae w wielu wypowiedziach wyrażało troskę o środowisko naturalne. Nie bez znaczenia są również liczne publikacje naukowe podejmujące te zagadnienia od strony teologii.
Od początku 1990 r. w związku z falą demokratyzacji i liberalizacji gospodarki znaczenie religii w życiu Afrykańczyków wzrosło nie tylko w zakresie liczby wierzących, ale także pod względem głębi doświadczeń religijnych i jej powiązań z polityką i sferami publicznymi. Religia staje przed ciągłym wyzwaniem zdefiniowania, jaką rolę odgrywa w życiu społecznym i jaki jest jej status w „modelu państwa świeckiego”.
Możliwości wzajemnego ułożenia relacji religii i polityki jest bardzo wiele. Są one rozpięte między dwiema skrajnościami. Pierwszą jest model państwa wyznaniowego, w którym funkcjonowanie państwa bez reszty podporządkowane jest Kościołowi uznawanemu w danym państwie za oficjalny. Drugą natomiast stanowi model państwa świeckiego, w którym religia w sferze publicznej nie odgrywa już żadnej roli i może funkcjonować wyłącznie w życiu prywatnym.
Problem zdefiniowania katolickiego stanu teologii wyzwolenia to problem oczyszczenia źródła, z którego pochodzi jej podstawowe przesłanie. Od wielu bowiem lat badacze stawiają sobie zasadnicze pytanie: co istotnie jest zarodkiem teologii wyzwolenia? Czy rzeczywiście jest to ewangeliczna miłość do ubogich? Czy naprawdę jest to prowokowane krzykiem sumienia pragnienie powszechnej sprawiedliwości? A może raczej teologia wyzwolenia rodzi się z ideologicznie rozumianej walki klas i nosząc w sobie zaszczepione w jakiś sposób Kościołowi katolickiemu nasienie komunizmu?
Da‘wa jest pojęciem wieloznacznym. W języku arabskim oznacza zaproszenie i wezwanie oraz ich pochodne związane z modlitwą, prośbą, apelem, agitacją, propagandą, działalnością misyjną oraz islamizacyjną. Da‘wa koraniczna to wezwanie skierowane do wszystkich ludzi, aby uwierzyli w jedynego Boga, poddali się Jego woli i żyli w pokoju.
Ma trzy zasadnicze cele: ochronę muzułmanów przed asymilacją i utratą tożsamości islamskiej, przemianę świadomości Europejczyków z negatywnej lub obojętnej w stosunku do muzułmanów na wspierającą idee islamskie, nawracanie na islam.
Piątek nie jest dla muzułmanów dniem świątecznym w takim samym stopniu, jak sobota dla żydów czy niedziela dla chrześcijan. Jest to dzień gromadzenia się wiernych na wspólnej modlitwie w meczecie pod przewodnictwem imama.
Natomiast w tradycji chrześcijańskiej niedziela jest najstarszym i pierwszym dniem świątecznym, który obchodzimy na pamiątkę zmartwychwstania Chrystusa. Niedzielna liturgia stanowi centralny punkt świętowania dnia Pańskiego. Nie jest jednak jedyną formą świętowania chrześcijańskiego.