Meksykańskie kartele towarzyszą mieszkańcom tego kraju niemal w każdym aspekcie ich życia. Powstał tam specyficzny narkoświat, który ma wpływ nie tylko na ekonomię czy bezpieczeństwo Meksyku, ale też, a może przede wszystkim, na jego kulturę. Kartele wytworzyły specyficzny kod kulturowy, który rozpowszechniają między innymi w muzyce czy religii. Jednym z najsilniejszych przejawów narkokultury jest religia, która przeniknęła już na dobre do codzienności zwykłych ludzi.
Rosnąca liczba związków niesakramentalnych w Polsce stanowi ważny sygnał dla współczesnego Kościoła. Związki te są wyzwaniem dla duszpasterstwa, by otoczyć je troską, a nie pozostawiać samym sobie. Troska o związki niesakramentalne nie może ograniczyć się tylko do ich uczestnictwa w życiu sakramentalnym Kościoła. Istnieje wiele praktyk życia chrześcijańskiego, z których mogą korzystać osoby znajdujące się w takich związkach. Głównym celem duszpasterstwa winno być zbliżenie owych osób do Boga przez umacnianie ich przekonania, że pomimo trudności małżeńskich warto i należy dbać o swoją więź z Bogiem i Kościołem w stopniu dostępnym ich aktualnej sytuacji.
Posłuszny nakazowi Chrystusa Kościół otacza szczególną troską wszystkich "ludzi w drodze" (homo viator). Duszpasterstwo migrantów sięga początków działalności misyjnej Kościoła. Problematyka "ludzi w drodze" stała się integralną częścią działalności misyjnej werbistów. XVI Kapituła Generalna zgromadzenia z 2006 roku przypomniała o konieczności działania na rzecz migrantów i uchodźców oraz zaleciła, aby każda prowincja i misja wyznaczyła, a także przygotowała współbraci gotowych do pracy z migrantami i uchodźcami.
Dzisiejsza ewangelizacja Afryki jawi się jako bodziec do odkrywania własnych korzeni i tworzenia bardziej ludzkiej cywilizacji, opartej na poszanowaniu podstawowych praw człowieka (humanizacja świata). Dzięki połączeniu Ewangelii z kulturą danego narodu (ludu) treść zbawczego orędzia staje się zrozumiała.
Jezus Chrystus zostanie rozpoznany w Afryce tylko wtedy, jeśli przyjmie prawdziwie afrykańską twarz. Afrykanizacja nie może jednak oznaczać zredukowania Chrystusa do człowieka. Zadaniem współczesnej ewangelizacji misyjnej jest odpowiedzialne, właściwe zrozumienie inkulturacji i teologii wcielenia oraz wypracowanie autentycznie afrykańskiego oblicza Jezusa Chrystusa.
Wśród wielu fenomenów misyjnych po II wojnie światowej można wymienić postaci trojga polskich misjonarzy, którzy urodzili się jeszcze przed wojną: Wandy Błeńskiej, Mariana Żelazka SVD oraz kard. Adama Kozłowieckiego SJ. Dla pokoleń duszpasterzy, którzy po zgodzie władz PRL-u wyruszyli po raz pierwszy z Polski na misje w drugiej połowie lat sześćdziesiątych XX w., te osoby były niewątpliwie ikonami ruchu misyjnego.
Dla wielu wyjeżdżających stawały się oparciem i wzorem w podejmowanej ewangelizacji misyjnej, podobnie jak w okresie II Rzeczypospolitej bł. Jan Beyzym SJ.
Określenie „redukcje w Paragwaju” albo „redukcje paragwajskie” jest zazwyczaj kojarzone z tamtejszymi redukcjami jezuickimi. Ten ciekawy jezuicki projekt o charakterze ewangelizacyjnym, a zarazem społecznym, kulturowym i gospodarczym, funkcjonował od 1610 do 1767 roku, kiedy to misjonarze Towarzystwa Jezusowego zostali wydaleni z Ameryki Łacińskiej.
Najczęściej pojawiającym się obrazem Jezusa zarówno w teologii, jak i w popularnej religijności chrześcijaństwa afrykańskiego jest obraz Jezusa jako wyzwoliciela. Ten obraz wskazuje oczywiście na ścisłe związki z powstałą w latach 60. XX wieku w Ameryce Łacińskiej teologią wyzwolenia. Jednak jej afrykański wariant ma szczególne rysy. Można wyróżnić dwa główne typy afrykańskiej teologii wyzwolenia: pierwszy znany jest głównie jako czarna teologia Afryki Północnej , która jest przede wszystkim skupiona na problemach rasowych (apartheid). Drugi zaś typ jest po prostu nazywany teologią wyzwolenia Afryki i jest uprawiany głównie w regionie Afryki subsaharyjskiej.
W dokumentach i przemówieniach papieża Franciszka odnaleźć można odniesienia do trzech form dialogu: życia (codzienności), społecznego zaangażowania (dzieł) oraz religijnego doświadczenia (modlitwy). Podobnie jak poprzednicy, papież Franciszek proponuje wyznawcom innych religii koncepcję polityki konsensu oraz koncepcję niestosowania przemocy na korzyść pokojowych środków w celu przezwyciężania m.in. fundamentalizmu religijnego.
Poszukiwanie optymalnego, z punktu widzenia zintegrowanego rozwoju, modelu społeczno-gospodarczego trwa od początków systemu kapitalistycznego i jego teoretycznych podstaw sformułowanych przez Adama Smitha. Z analizy porównawczej modeli gospodarczych wynika, że opierają się one na różnych systemach wartości.
Model kapitalistyczny ukształtowany został na bazie indywidualizmu, wolnego rynku oraz prawa własności. Konkurujący z nim model socjalistyczny (komunistyczny) tworzono na kolektywnej (państwowej) własności, a także centralistycznie sterowanej gospodarce.
Nauka religii w szkole swoje uzasadnienie oraz uregulowanie wynosi z ukształtowanego współcześnie stosunku między państwem a Kościołem na zasadzie autonomii i niezależności obu podmiotów, a także wzajemnej ich współpracy na rzecz realizacji i rozwoju dobra wspólnego. Świeckość państwa rozumiana jest w tym modelu jako neutralność światopoglądowa i dlatego państwo nie identyfikuje się z jedną konkretną religią, lecz zapewnia każdej z nich autonomię i niezależność, uznając tym samym ich prawo do samostanowienia.