W ostatnich tygodniach udało się wreszcie dokończyć remont dachu kaplicy w Kagnigbara w środkowym Togo. Było to możliwe dzięki wsparciu dobrodziejów misji z Polski, którzy włączyli się w akcję Referatu Misyjnego w Pieniężnie.
Jak donosi o. Wojciech Minta SVD, proboszcz parafii w Tindjassé, remont dachu napotkał wiele nieprzewidzianych komplikacji, które na pewnym etapie postawiły cały projekt pod dużym znakiem zapytania.
30 lipca dotarł do Kpalimé w Togo kontener z darami zebranymi w trakcie akcji misyjnych prowadzonych przez werbistowski Referat Misyjny z Pieniężna. Trafią one do togijskich szpitali, szkół i parafii.
Odbiorcami przesłanych przedmiotów są misjonarze i misjonarki pracujący w Togo, a całość na miejscu koordynuje o. Marian Schwark SVD, pracujący w parafii w Kpalimé na południowym-zachodzie kraju.
W lipcu 2021 roku poświęcono kolejne dwie studnie głębinowe w wioskach Bouadjal i Kpabol na północy Togo. Obie wioski są stacjami bocznymi werbistowskiej parafii w Kpatchile.
Drążenie i budowa infrastruktury obu studni była możliwa dzięki darowiźnie ks. prof. Mariana Stefana Wolickiego. Przekazaniem środków do Togo zajął się Referat Misyjny w Pieniężnie, zaś na miejscu koordynacją zajmował się o. Marian Schwark SVD.
O. Eric Hounake SVD, który na co dzień pracuje w Parafii św. Jadwigi Śląskiej w Warszawie, przekazał Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Afagnan Gbletta w Togo monstrancję, puszkę i obraz Jezusa Miłosiernego.
Są to dary zakupione przez Referat Misyjny z Pieniężna z ofiar polskich dobrodziejów misji. Obraz jest darem p. Marii Szostak, która na przestrzeni lat sfinansowała kilkadziesiąt podobnych wizerunków Jezusa Miłosiernego.
5 lipca 2021 roku Papież Franciszek mianował o. Anthony'ego Pascala Rebello SVD biskupem Diecezji Francistown w Botswanie. O. Anthony był dotychczas proboszczem Parafii Świętego Krzyża w Mogoditshane na wschodzie kraju.
Na stanowisku biskupa Diecezji Francistown o. Rebello SVD zastąpi innego werbistę, bpa Franklyna Nubuasah SVD, który został mianowany biskupem Diecezji Gaborone.
Ostatnio doświadczam, że serce parafii w Dolega jest troszkę zostawione samemu sobie. Duża grupa, która jest odpowiedzialna za nasz kościół, osłabła. Wycofali się. To zapewne strach przed pandemią. Osoby starsze boją się, bo niektórzy zachorowali. Tę lukę trochę wypełnili młodsi.
Zorganizowała się grupa do serwisu medycznego. Wchodzącym do kościoła spryskują ręce i mierzą temperaturę. Raz w tygodniu, gmina organizuje całkowitą dezynfekcję pomieszczeń parafialnych. Brakuje tych, którzy otwierali kościół, okna i przygotowywali miejsce do modlitw. Sam się tym zająłem, choć miałem taką małą frustrację w sercu.
Obecny rok akademicki rozpoczął się normalnie z wykładami w klasach, chociaż zarówno wykładowcy jak i studenci musieli mieć maseczki. Ze względu na zakaz spotkań grup większych niż 50 osób, musieliśmy werbistowskie święto patronalne, Triduum i Wielkanoc świętowaliśmy w naszej wspólnocie werbistowskiej sami, chociaż niemniej uroczyście.
Pozytywną stroną było to, że w mniejszej wspólnocie, wszyscy nasi werbistowscy klerycy byli zaangażowani w służbę liturgiczną. Wykazali się dużą twórczością dekoracyjną i muzyczną oraz gorliwością w przygotowaniu liturgii.
Moim głównym zajęciem w naszej diecezji jest opieka pastoralna nad imigrantami hiszpańskiego pochodzenia. Tak się składa, że najwięcej imigrantów, bo około 10 tysięcy, mamy na Antigua, więc tutaj spędzam najwięcej czasu. Tutaj również koncentruję wysiłki mojej pracy misyjnej.
Przeważającą liczebnie grupą imigrantów mówiących językiem hiszpańskim są ludzie przybywający z Republiki Dominikańskiej. Ale mamy też imigrantów z Kuby, Wenezueli, Ekwadoru i Kolumbii. Ten przekrój kulturowy jest niesłychanie interesujący, ale stanowi również duże wyzwanie w pracy pastoralnej.
