Werbistowska parafia w Wierzbowcu na Ukrainie nie przestaje pomagać ludziom uciekającym przed wojną na wschodzie kraju. Ostatnio do Wierzbowca i okolicznych miejscowości dotarła grupa uchodźców z okupowanych miejsc na wschodzie Ukrainy.
O. Wojciech Żółty SVD, proboszcz w Wierzbowcu, wraz siostrami SSpS, od początku wojny niestrudzenie starają się organizować niezbędną pomoc.
Sobota, 7 maja, była dniem słonecznym. Po niebie niespiesznie płynęły cumulusy, wiał lekki wiatr. Przed kościołem w Kefamo, na zadaszonej platformie, ustawiono ołtarz polowy. Na wprost przed ołtarzem stał wielki namiot, który mógł pomieścić kilkaset osób.
Od samego rana gromadzili się ludzie. Jedni jeszcze gawędzili i przechadzali się po okolicznym terenie, inni zajmowali miejsca w namiocie. Dawało się wyczuć atmosferę radosnego oczekiwania, gdyż ludzie długo oczekiwali mianowania swojego własnego biskupa dla Goroki.
Na przełomie kwietnia i maja 2022 roku w 8 wioskach północnego Togo poświęcono i oddano do użytku ostatnie studnie głębinowe wybudowane dzięki pomocy ofiarodawców z Polski. Tym samym mieszkańcy Tchirka 2, Tafoudo, Kalouté, N’Djamado, Tounga, Ikoukouni, Tchagbal i Tchadou otrzymali pewne źródło czystej wody dla swoich rodzin i zwierząt domowych.
Nieco wcześniej poświęcono Studnię św. Ojca Pio w Tchaguérikou, która jest dziewiątą studnią oddaną do użytku w ostatnim czasie.
W Niedzielę Wielkanocną (17 kwietnia 2022) w Wierzbowcu na Ukrainie uchodźcy mieszkający na terenie parafialnego ośrodka rekolekcyjnego zostali zaproszeni na świąteczny obiad. Wcześniej w kościele parafilnym odmówili wspólnie Koronkę do Miłosierdzia Bożego.
Była to skromna, ale niezwykła celebracja, która pozwoliła uchodźcom choć przez chwilę zapomnieć o dramacie wojny.
W ostatnich tygodniach w Prefekturze Dankpen w północnym Togo poświęcono 9 nowych studni głębinowych. Tym samym, wliczając w to poprzednio wydrążone studnie, w Prefekturze Dankpen nie ma już wiosek, które nie miałyby co najmniej jednej studni.
W sumie w ciągu ostatnich kilku lat polscy dobrodzieje misji pomogli w sfinansowaniu budowy 30 studni w północnym Togo, głównie w Prefekturze Dankpen. 21 z nich już zostało oddanych do użytku, a ostatnie 9 czeka na zakończenie budowy i poświęcenie.
Kiedy Rosjanie przyszli do Seminarium Duchownego w Worzelu pod Kijowem, zabrali wszystko, włącznie z jedzeniem, nawet stare buty Rektora, a samochody zniszczyli. Obecnie Rektor z klerykami wrócili na swoje miejsce i zaczynaja porządkować i odbudowywać zniszczone budynki.
Piszę te kilka słów ze studia Radio Maryja z Kijowa, gdzie jest cicho i spokojnie. Wszystko jakby wraca do normalnego życia, pracuje transport. Na drogach są punkty kontrolne i od czasu do czasu głos syreny przecina nocną ciszę. Wiemy, że to nie jest koniec.
Mimo rozgrywających się w Waszej części Europy dramatów, życie na mojej misji posuwa się swoim rytmem. Ale i tu ludzie odczuwają boleśnie skutki konfliktu na Ukrainie. Na przykład podstawowe artykuły żywnościowe drożały już podczas pandemii, ale teraz, w związku z wojną toczącą się za polską granicą, ich ceny wzrastają z dnia na dzień. Najnowsza podwyżka dotyczy cen paliwa, a to znowu pociągnie za sobą podrożenie żywności.
Prawdę mówiąc, Kościół katolicki spóźnił się przynajmniej dwa lata ze swoją misją. Jak zaczynałem pracę w tym miejscu, działało tu już około pięćdziesiąt różnego rodzaju sekt. Panowała wielka przemoc. Notowano około pięć zabójstw tygodniowo. Dzisiaj mamy około trzech takich wypadków w całym roku.
Prowincjał pozwolił mi odprawiać tylko jedną Mszę w niedzielę, bo w tygodniu byłem zaangażowany w pracę w Colégio. Potem zaczęła się budowa kościoła. Dzisiaj mamy dodatkowo siedem wspólnot kościołów-kaplic w terenie.
