Na ulicy obok szkoły Johna przechodzą dzieci ubrane w jaskrawoczerwone mundurki szkolne. Chodzą do „El Shaddai Academy”. Ta szkoła jest tuż za domem Johna. Jeszcze do ubiegłego roku były tam tylko cztery klasy. Czesne za jeden trymestr wynosi 240 kwacha. To o 110 kwacha mniej niż u Johna.

Szkoła została założona w 2007 r. Właścicielka wspomina, że zaczynała w swoim prywatnym mieszkaniu z trójką dzieci. Dopiero później ukończyła szkołę policealną dla nauczycieli nauczania początkowego. W szkole jest dzisiaj 70 uczniów.

Aborygeni, to bardzo skromni i życzliwi ludzie, z ogromnym poczuciem humoru i wielkim talentem artystycznym. Na początku mojego doświadczenia wszystko wokół było nowe i niezrozumiałe. Na szczęście z czasem stawało się bardziej czytelne.

Pamiętam moje pierwsze zdziwienie, kiedy zobaczyłem liczne blizny na rękach Aborygena. Nie zapytałem wprost tylko poczekałem jakiś czas. Będąc w wiosce, oddalonej ok. 70 km od Alice Springs, otrzymałem odpowiedź. Szczęka dosłownie wylądowała mi na podłodze.

Wczoraj Panama a dzisiaj powrót do rzeczywistości!? Zapewne łatwiej jest zrobić jednorazowe podsumowanie i zestawienie statystyk z wydarzeń związanych ze Światowymi Dniami Młodzieży w Panamie niż żyć na co dzień przesłaniem ewangelicznym otrzymanym między innymi, lub przede wszystkim, za pośrednictwem Ojca Świętego Franciszka. 

Jego przesłanie zawsze ma w sobie moc, prostotę, jasność, konkretność i bezkompromisowość wobec zła. Używa przy tym prostych i łatwych do zrozumienia przykładów.

26 stycznia 2019 w wioskach Oubabodo, Takpagour i Nargbal w północnym Togo otwarto i poświęcono 3 nowe studnie głębinowe. Ceremonii przewodniczył o. Marian Schwark SVD, który na miejscu koordynuje projekt budowy podobnych studni.

Ludzie mają po raz pierwszy dostęp do czystej wody. Do tej pory brali wodę z rzeki oddalonej o kilka kilometrów - pisze z Togo o. Marian Schwark SVD. Dotychczas udało się w ten sposób wybudować i uruchomić 21 podobnych studni.

Kultura japońska bardzo różni się od europejskiej. Japończycy są bardzo grzeczni. Można zaryzykować stwierdzenie, że w kulturze japońskiej nie ma słowa „nie”. Gdy idziesz do sklepu i chcesz coś kupić, a tego nie ma, to sprzedawca mówi: „Wie pan co, w tym momencie tego nie mamy, ale ja to zaraz zamówię i za dwa dni już będzie. Proszę przyjść za dwa dni”.

Ta grzeczność japońska jest czasem przesadna. Jak już się zaprzyjaźnisz z jakimś Japończykiem, to bardzo wiele znaczy. On Tobie ufa. My jako misjonarze również musimy im ufać. Uczestniczymy w ich ważnych świętach i jesteśmy zapraszani na różne celebracje.

O. Andrzej Dzida SVD, pracujący w obozie dla uchodźców z Sudanu Płd. w Bidibidi w Ugandzie, nadesłał właśnie relację z obchodów Bożego Narodzenia i Nowego Roku. To jeden z nielicznych okresów w roku, gdy uchodźcy mogą choć na chwilę zapomnieć o traumie wojny i codziennych problemach.

W Bidibidi 4 werbistów obsługuje 30 kaplic. Do najbliższej mają 23 km, do najdalszej 46 km. Oto pełny tekst relacji o. Andrzeja.

Abp Wilhelm Kurtz SVD w październiku 2018 roku został uhonorowany w Warszawie medalem “Benemerenti in opere evangelizationis”. Przez kilka miesięcy, ze względów zdrowotnych, przebywał w Australii. Teraz wrócił do kraju swej misyjnej pracy.

Możliwość powrotu do Papui Nowej Gwinei to dla misjonarza ogromna radość. Emerytowany ordynariusz archidiecezji Madang pomaga w duszpasterstwie, głównie w formacji katechistów.

Kilka lat temu kard. Charles Bo, ordynariusz Jangonu (poprz. Rangun), byłej stolicy Mjanmy, zaprosił werbistów z prowincji australijskiej do pracy w apostolacie biblijnym w jego archidiecezji. W pierwszej połowie 2018 roku w wyremontowanym domu w Hmawbi, ok. 50 km od Jangonu, zamieszkali pierwsi misjonarze.

Obecnie w Mjamnie (dawniej Birma) pracuje 4 werbistów, w tym o. Mariusz Kubista SVD. Jeden z nich, o. Jacob Kavunkal SVD z Indii, przekazał ostatnio werbistowskiemu periodykowi “Arnoldus Nota” nieco informacji o samym kraju i pracy werbistów.